Bolivia is het armste land van Zuid-Amerika. Officieel is slechts 3,5% van de bevolking werkloos. In werkelijkheid is dit cijfer véél hoger en leeft naar schatting 30 tot 40% van de Bolivianen onder de armoedegrens.

Bolivia is een multi-etnische samenleving hoofdzakelijk ontstaan uit Indianen, Mestiezen (vermenging van Spaans en Indiaans), Europeanen en Afrikanen. De afstammelingen van de Spanjaarden wonen vooral in de streek van Santa Cruz. Deze miljoenenstad met meer dan 1,5 miljoen inwoners is als een magneet voor de arme bevolking van de hoogvlakte. Waar het stadscentrum de jongste jaren het uitzicht gekregen heeft van alle grote steden in de wereld, met grote mooie hotels, winkelcentra, enz. is het aan de buitenrand een opeenvolging van armzalige bidonvilles. Dit is het werkterrein van Niño Feliz.

Werken is in Bolivia vanaf de leeftijd van 10 jaar toegestaan. Voor heel wat gezinnen blijkt dit bittere economische noodzaak. De laatste schattingen van de International Labour Organisation gaan ervan uit dat meer dan 20% van de kinderen tussen 10 en 14 aan het werk is, vaak in de informele economie en in zeer slecht betaalde baantjes.

Als peetouder schenk je een kind kansen die het anders nooit zou krijgen, geef je een gezin en een gemeenschap het geloof dat er een betere wereld is, help je de kloof tussen arm en rijk te overbruggen, toon je dat er andere weg mogelijk is dan louter egoïsme en materialisme ... kortom: je geeft de wereld, ginds en hier, een toekomst!

Eind oktober 1990. Pater Luc Casaert, toen 50 jaar jong, preekt op Missiezondag in Tielt. Hij is overgekomen uit zijn parochie San Martin de Porres, een wijk in Santa Cruz in Bolivia. Hij wordt er dagelijks geconfronteerd met extreme armoede. Hij helpt met wat hij heeft, maar hij wil meer doen voor zijn mensen. Hij komt in Tielt steun vragen.

Ik ging toen door een moeilijke periode in mijn leven. Pater Luc luisterde naar mijn problemen. Aandachtig. Geduldig. Mild.
Zijn enthousiasme en de gedrevenheid voor zijn mensen deden een vonk overslaan. Voor ik het goed en wel besefte, organiseerde ik een benefiet voor de sociale dienst die pater Luc wilde oprichten. Ik zal het nooit vergeten: er werd door de mensen meer dan 100.000 frank geschonken. Dat gaf mij een onbeschrijfelijk gevoel van dankbaarheid. Ik had er op dat ogenblik geen idee van dat dit mijn 'roeping' zou worden: arme kinderen in Bolivia helpen om aan de armoede te ontsnappen.

Wat later nodigde pater Luc mij uit naar Bolivia ter plaatse de noden te zien. Je had toen meer dan 2 dagen nodig, via verschillende luchthavens, om in Bolivia te geraken. Nogal avontuurlijk, zeker voor een vrouw alleen. Geen gsm, geen internet ... Kon ik mijn 3 kleine kinderen zomaar voor meerdere weken achterlaten? Mijn man Didier moedigde me aan om te gaan. Zo vertrok ik met een klein hart met grote verwachtingen naar Bolivia. Ik dacht: "Als ik één familie uit de armoede kan redden, dan is mijn reis geslaagd." Het was het begin van een ongelooflijke periode in mijn leven.

Ik ben bijzonder dankbaar voor de diepe en warme vriendschap en samenwerking met pater Luc. Om het geluk dat ik in zoveel Boliviaanse kinderogen zie. Voor de vreugdetranen bij onze afgestudeerden. Om de warme dankbaarheid te mogen ontvangen van de mama's en papa's van de kinderen die opgenomen zijn in de stichting. Om de energie die ik krijg van het Boliviaanse team. En ook voor zoveel fantastische mensen in België die mijn levenspad kruisen en bereid zijn om kinderen in een ver land belangeloos te helpen!

Het liep niet altijd van een leien dakje. Diep vanbinnen geloven in wat je doet, je omringen met mensen 'van goede wil', aanvaarden dat niet alle initiatieven succesvol zijn ... dat is voor mij het geheim van een langdurig engagement. Soms kan ik het nauwelijks geloven dat we met Niño Feliz al zoveel arme mensen hebben geholpen. En als ik diep in mijn hart kijk, heb ik het gevoel veel meer te hebben ontvangen dan ik gegeven heb.

Marie-Christine Viaene, voorzitster Niño Feliz vzw