Bij Niño Feliz heeft elk gezin zijn eigen verhaal
In 1992 kwam één van onze eerste gezinnen aankloppen bij Niño Feliz. De familie Fernandez was een jong gezin met 4 kinderen van 8, 6, 4 en 2 jaar: drie meisjes en 1 jongen. Hopend op een beter leven, waren ze vanuit het binnenland naar Santa Cruz gekomen. Maar ook hier was het leven hard. De vader werkte als smid, de moeder zorgde thuis voor de kinderen. Ze hadden moeite om de eindjes aan elkaar te knopen en leefden in moeilijke omstandigheden.
Daardoor kwamen ze in aanmerking voor ons systeem van peterschappen. Om het gezin te helpen schonk de meter van een van de kinderen hen 500 $. Het geld werd voorlopig op een spaarrekening gestort bij de lokale bank totdat beslist werd hoe het gebruikt kon worden.
De stichting Niño Feliz ondersteunde het gezin door hen dagelijks een maaltijd aan te bieden in één van onze “Comedores” (eetzalen). Voor de allerkleinste was er poedermelk voorzien. Daarnaast investeerde Niño Feliz in een degelijke opleiding voor de kinderen en werd ook het nodige schoolmateriaal voor hen aangekocht.
Door de jaren heen veroverde het gezin Fernandez ons hart. We kregen een speciale band met hen en genoten van de wederzijdse vriendschap. Ze beschouwden Niño Feliz als hun familie in Santa Cruz, want hun eigen familie leefde honderden kilometers verderop. We wilden de vicieuze cirkel van armoede doorbreken door de vader te helpen met het oprichten van zijn eigen atelier. Zo kon hij zelf aan een betere toekomst voor zijn gezin werken.
Maar toen sloeg het noodlot toe. Op een dag kwam Paula, de moeder, in paniek naar de stichting. Haar man had hoge koorts en verloor het bewustzijn. De dokter stelde vast dat hij een vergevorderde infectie had op zijn longen. Deze infectie was overgegaan in TBC. Hij werd opgenomen in een gespecialiseerd ziekenhuis waar de behandeling snel werd gestart. Maar er kwam geen verbetering...
Voor hun eigen veiligheid, konden we niet anders dan Paula en de kinderen uit de buurt van hun vader te houden. Bovendien ontdekte Paula in die periode dat ze zwanger was van haar vijfde kindje. De vreugde voor de zwangerschap werd overschaduwd door de ziekte van haar man. Paula kreeg het heel moeilijk en was erg verzwakt. Daarom werd ze de laatste zes maanden van de zwangerschap opgenomen in het ziekenhuis. Daar volgde een nieuwe klap voor het gezin, want ook Paula bleek besmet met TBC.
Ze had de grootste moeite om haar kinderen alleen te laten. Wat zou er met hen gebeuren? We beloofden haar goed voor hen te zorgen. Want Paula haar gezondheid en die van de baby kwamen op de eerste plaats. Voor de kinderen vonden we een plaats in een weeshuis van Italiaanse religieuzen.
Paula beviel uiteindelijk van een klein, maar gezond meisje dat ze ‘Teresita’ doopte. Na de geboorte werd Paula overgebracht naar hetzelfde ziekenhuis als haar man. Zijn toestand was op korte tijd veel slechter geworden. Paula had het zwaar: de onzekerheid over het lot van haar man, de zorg voor haar nieuwe baby én haar verlangen naar haar andere kinderen waren te veel voor één vrouw...
Het spijt mij te moeten vertellen dat Paula en haar echtgenoot niet lang na de geboorte van Teresita gestorven zijn.
Zoals we Paula beloofd hadden, probeerden we goed voor de kinderen te zorgen. Ze konden naar school, kregen verse maaltijden en werden medisch opgevolgd in de stichting. In deze moeilijke periode schonken we hen een hoop liefde en konden ze steeds bij ons terecht voor emotionele steun.
De kinderen werden uiteindelijk geadopteerd door vijf verschillende gezinnen, verspreid over alle provincies van Bolivia. Zo verloren de kinderen jammer genoeg het contact met elkaar en met onze stichting. Elk kind was alleen, zonder broer of zus, in zijn nieuw gezin.
Maar 12 jaar na de dood van beide ouders kwam er nieuws! De twee oudste zussen kwamen naar Santa Cruz om ons te bezoeken. Het werd een emotioneel weerzien, zowel voor hen als voor mij.
Niño Feliz besloot de meisjes te steunen. We hadden Paula immers zo veel jaar geleden beloofd om goed voor haar kinderen te zorgen. Dankzij de steun konden beide zussen een technische opleiding volgen: tandartsassistente en verpleegsterassistente. Na hun studie vonden ze alle twee werk. Ik vroeg hen of ze nieuws hadden van hun boer en zussen. Het enige wat ze me konden vertellen was dat ze allemaal bij verschillende gezinnen verspreid over het land wonen.
Maar door Facebook kwamen ze hun boer en zussen op het spoor. Eind 2016 spraken ze met z’n vijven af in Santa Cruz. De plek waar hun verhaal gestart is.
Het geld dat we indertijd op de bank hadden gezet, bracht in 2016 het mooie bedrag van 3042 $ op. We schonken het aan de vijf broers en zussen. Zij waren heel gelukkig en verrast. Met het geld kochten ze een klein huisje, waar ze alle vijf samen konden wonen. Vanuit deze basis konden ze aan hun toekomst werken. De enige man in dit gezin, Tito, is later verhuisd naar Brazilië. Daar werkt hij nu in een naaifabriek. Zijn doel is modeontwerper te worden en binnenkort zijn eigen kledinglijn te lanceren.
Niño Feliz is God enorm dankbaar dat we deze vijf gezinsleden een kans op een mooie toekomst konden bieden. Wij hier bij Niño Feliz zijn ervan overtuigd dat deze vijf jonge mensen hun persoonlijke doelen in het leven zullen behalen. Je kan in het leven niet triomferen zonder je eigen obstakels te overwinnen.
María Teresa Aspiazu de Nazra
Directrice Fundación Niño Feliz
