Een rollercoaster aan emoties
Een maand na onze terugkeer in België voel ik me klaar om mijn getuigenis van onze reis naar Santa Cruz neer te schrijven. Het heeft alweer enkele weken geduurd om alle indrukken en daarmee gepaard gaande emoties wat te laten bezinken… Het was inmiddels reeds mijn derde trip naar Bolivië, maar nooit geraak je gewend aan de intensiteit waarmee je zulke reis beleeft!
Eerst en vooral is er het warme onthaal dat je te beurt valt zodra je Boliviaanse bodem raakt. Zowel Marie-Christine Viaene, voorzitster van vzw Niño Feliz België, als het personeel van de Fundación Niño Feliz in Santa Cruz, ontvangen je telkens weer met open armen. Je bent er duidelijk een graag geziene gast.
Net zoals mijn vorige bezoeken aan de stichting, krijgen we eerst een uitgebreide rondleiding zodat we ook nu weer een duidelijk beeld krijgen van de faciliteiten en de dagelijkse werkzaamheden die er plaatsvinden. De kinderen die er rondlopen, begroeten ons hartelijk, vallen ons rond de nek en bedanken ons voor onze aanwezigheid en onze steun. Ze weten dat we gekomen zijn als meter, peter of gulle schenker en dat wordt duidelijk sterk gewaardeerd!
Bezoekjes aan onze petekinderen en die van familie en vrienden maakten uiteraard deel uit van ons druk weekprogramma. Mijn jongste petekindje, inmiddels 4 jaar oud, was tijdens mijn vorige bezoek aan Niño Feliz, pas geboren. Op dat ogenblik was ik nog meter van zijn oudere broer, die nadien overleden is ten gevolge van een zware hersenverlamming. Vrijwel onmiddellijk na het overlijden van Sergio ben ik meter geworden van klein broertje Mateo. Het weerzien met de mama is groot en het geluk om Mateo in mijn armen te sluiten, nog groter J Het plezier om je petekind persoonlijk te kunnen ontmoeten en de leefomstandigheden van het gezin met eigen ogen te kunnen waarnemen, betekent nog zóveel meer dan het zuiver financiële aspect van het peterschap. De dankbaarheid en hartelijkheid die je op die manier aan de lijve ondervindt, is puur, onvoorwaardelijk en onvergetelijk…
Ook mijn oudste petekind, inmiddels 22 jaar, heb ik gedurende ons kort verblijf in Bolivië enkele malen kunnen ontmoeten. Het weerzien was emotioneel, het afscheid nog emotioneler…
We bezoeken nog andere families, vaak in de meest ellendige en armoedige omstandigheden. Alleenstaande moeders die de volledige zorg over de kinderen dragen, met amper een dak boven het hoofd, zoekend naar kansen op de arbeidsmarkt, wachtend op een reddende hand, wat hulp van buitenaf, zodat hun levenskwaliteit ietwat kan verbeteren…
Maar er zijn ook heel wat positieve, hoopgevende verhalen die we kunnen vertellen. Zo hebben we jonge mensen ontmoet die dankzij de financiële steun van de peterschappen kansen hebben gekregen om verder te studeren en een degelijke job op de arbeidsmarkt te vinden. Kinderen die hun artistieke kwaliteiten hebben ontdekt dankzij het project ‘Escuela de Arte’ (kunstopleidingen) en ons met trots hun talenten hebben getoond. Families die dankzij het project ‘Casitas’ aan een degelijke prefab-woning zijn geraakt waardoor hun leefomstandigheden (én levenskwaliteit) aanzienlijk zijn verbeterd. Ondernemende jongeren en ouders die via het project ‘Capital de Trabajo’ een eigen handeltje hebben kunnen opzetten. En zo kunnen we nog even doorgaan… Dit alles wordt uiteraard alleen maar mogelijk gemaakt wanneer daartoe de nodige financiële middelen worden gevonden. Een hele uitdaging voor het voltallige personeel van Niño Feliz die zich élke dag opnieuw uiterst gemotiveerd en met ‘n onuitputtelijke toewijding inzetten om de armsten in de samenleving te kunnen helpen.
Het was alweer een intense week met veel ervaringen, belevingen en een rollercoaster aan emoties! Een bezoek aan Niño Feliz laat je nooit onberoerd JHet wordt aftellen naar m’n 4detrip…
Ingrid Van der Elst
