Stagiair Laetitia over haar 1e week bij Niño Feliz
Een week ben ik nu in Santa Cruz de la Sierra en ik heb het gevoel dat mijn hart al twee keer zo groot is als toen ik net aankwam.
Het valt op dat Niño Feliz inderdaad één grote familie is en ik voel me hier onmiddellijk thuis, ook al blijf ik maar drie weken om de organisatie wat te leren kennen. Pater Luc geeft me een rondleiding in de verschillende diensten en de teamleden zijn het duidelijk gewend bezoekers over de vloer te krijgen. Iedereen legt me kort en bondig uit wat hun taken zijn en ik ben onder de indruk van wat hier allemaal gedaan wordt. Secretaresses, leerkrachten, sociale werkers, koks, verpleegsters, psychologen, advocaten, noem maar op.
Ze geven allemaal elke dag het beste van zichzelf om het leven van zo vele families wat draaglijker te maken. Toch zijn het niet zij, maar de "jefe mayor" waarop de hele organisatie gebouwd is. Zonder Gods voorzienigheid en het rotsvaste vertrouwen dat de teamleden in Hem hebben zou dit er allemaal niet zijn.
Op maandag ging ik onmiddellijk aan het werk en mijn eerste week zag er als volgt uit: in de voormiddag hielp ik wat bij de administratie (want er komen steeds nieuwe gezinnen vragen om hulp en hun gegevens moeten dan in het computersysteem gezet worden); vervolgens snelde ik naar een van de vijf comedores om de tafels te dekken voor de 250 kinderen die er dagelijks komen eten (wat een werk! Chapeau aan de vrouwen die koken, klaarzetten, afruimen en afwassen!) en in de namiddag hielp ik de kinderen van de lagere school met hun huiswerk.
Op woensdag en vrijdag kreeg ik mijn eigen volksdansworkshop, wat me ook hielp wat persoonlijker contact te hebben met de kinderen en hen iets van onze cultuur aan te leren. Al vinden ze het ook fantastisch om mij hún spelletjes bij te brengen. En ik geniet er natuurlijk even veel van een beetje van mijn tijd aan hen te geven en in hun vreugde te delen. Het zijn echte schatjes!
Wel vind ik het nog steeds heel moeilijk om me voor te stellen met welke armoede en problemen zij te maken hebben. Ik heb de cijfers van de sociale werkers gezien en ben ook al door schrijnend arme wijken gereden - het contrast met de rijken die hun eigen ommuurde villa's met zwembaden er vlak naast bouwen is enorm - maar het blijft lastig deze kennis te linken met de kinderen die ik elke dag bij Niño Feliz zie. Daarvoor wacht ik de huisbezoeken aan enkele nieuwe families af die de komende week waarschijnlijk op het programma zullen staan.
Laetitia Verbeiren, woonachtig in Gent
