Hoe Niño Feliz de wereld verandert

Beste lezer,

Het heeft me meer dan 3 maanden gekost om aan dit ‘reisverslag’ te beginnen. Ik vond het lange tijd onmogelijk om, uit de talrijke ontmoetingen en de enorme hoeveelheid indrukken die ik heb opgedaan, een keuze te maken. Achter iedere ontmoeting gaat een levensverhaal schuil dat vertelt over de immense impact van Niño Feliz. Dat vraagt eigenlijk om een boek. Terwijl ik slechts twee A4’tjes heb.

Na een reis van meer dan dertig uur land ik in Santa Cruz de la Sierra, Bolivia. Het is zondag, zes uur in de ochtend. Voor het eerst in mijn leven kom ik in Zuid-Amerika. De laatste uren voor de landing voel ik een onderhuidse spanning. Benieuwd naar wat komt, maar tegelijk ook onzeker.

In de hal van de luchthaven staat Marie-Christine me met een brede glimlach op te wachten. Je merkt onmiddellijk dat Marie-Christine zich hier thuis voelt. Ik voel de spanning van me afglijden.

Nog diezelfde zondagochtend ontmoet ik pater Luc in zijn natuurlijke habitat, de parochiekerk van San Martin de Porres. We worden door hem en zijn collega’s, waaronder pater Guillermo, hartelijk ontvangen. Er wordt honderduit gepraat, alsof we elkaar al jaren kennen. Het feit dat ik geen Spaans spreek, frustreert me (en is bijzonder vermoeiend voor Marie-Christine die telkens maar moet vertalen).

’s Middags wordt de ‘Belgische delegatie’ (pater Luc, Marie-Christine, ikzelf) met open armen verwelkomd door Buby en Bebby Suarez, een koppel waar pater Luc al meer dan 30 jaar mee bevriend is. Heel de familie is opgetrommeld ter ere van de Belgische gasten. Iedereen wil een gesprek met me aanknopen. Opnieuw bots ik op de taalbarrière.

Die ongelooflijke gastvrijheid en hartelijkheid is een constante tijdens deze missie, niet in het minst bij de armste families. Je voelt je heel de tijd omringd door een warm deken van vriendschap. Maar het is pas terug in Vlaanderen dat ik ten volle besef hoe authentiek de hartelijkheid van de Bolivianen is.

Ik ben maar één week in Santa Cruz en Marie-Christine heeft dan ook een gevuld programma uitgewerkt. Maandag staat als eerste de kennismaking met de medewerkers van Niño Feliz op het programma. Ik kijk daar enorm naar uit. Eindelijk zal ik de mensen waarover Marie-Christine al zoveel heeft verteld, in levende lijve zien.

Een enorme verrassing

Maar de maandag begint met een enorme verrassing. Bij aankomst op de Stichting staat mijn petekind Yennifer, samen met haar mama en haar broer mij op te wachten! Yennifer heeft een reuze bedankingskaart gemaakt. Haar ogen twinkelen van plezier. Ik word overvallen door allerlei emoties tegelijk: trots op mijn petekind met haar pientere en vrolijke ogen, blijdschap dat ik als peter kan bijdragen aan haar toekomst, droefheid door het besef dat kansen en rijkdom in deze wereld zo onrechtvaardig verdeeld zijn, een warme gloed als ik in dankbare ogen van de mama kijk, kwaadheid als ik denk hoe sommige politici bij ons spreken over vluchtelingen … Ik sta er een beetje verloren en hulpeloos bij. Ik zou zo veel willen zeggen, maar ik spreek de taal niet. Gelukkig neemt Marie-Christine de regie in handen (ook voor haar was dit een verrassing, want het bezoek aan Yennifer en haar familie stond gepland voor donderdag, maar Jennifer wou haar peter per se al vroeger zien).

Vol bewondering voor het team van Niño Feliz

Niño Feliz heeft een ongelooflijk team. Als we op huisbezoek gaan, dan valt het me telkens op hoe geliefd de drie sociaal assistenten (Juan-Carlos, Cecilia en Yobana) zijn bij de families, in het bijzonder bij de kinderen. De kleintjes pakken ongeremd een been van Juan-Carlos vast om met hem te spelen. Of ze nestelen zich op de schoot van Cecilia. De vertrouwelijke manier waarop de oudere kinderen oogcontact maken met hen en de kleine inside grapjes die ze uitwisselen, laten wederzijdse liefde en respect voelen. Ongelooflijk mooi om te zien.

Ik moet ook dikwijls terugdenken aan Pablo die verantwoordelijk is voor de studiebegeleiding. Gewapend met een enorme spreadsheet volgt hij nauwgezet de schoolresultaten van de petekinderen in het lager en middelbaar onderwijs op. Het is ontroerend om te horen hoe hij met liefde spreekt over zus en zo als hij cijfers aanwijst, hoe hij hoopt Pedro terug op het rechte pad te krijgen, als hij vertelt dat Maria Mercedes niettegenstaande een zeer moeilijke thuissituatie het toch goed blijft doen enz.

Zijn evenknie bij de hogeschool- en universiteitsstudenten, Veronica, volgt als een ‘bewaarengel’ maandelijks haar studenten op. Zachtmoedig als het kan, strenger als het moet. Veronica verricht op haar manier wonderen. "Zonder de hulp, de aanmoediging en het geloof van Niño Feliz in mij, zou ik vandaag nergens staan. Ik had het moeilijk door de situatie thuis, maar Veronica heeft mijn leven gered." Eduardo (30 jaar) is vandaag hoofdlaborant in een ziekenhuis, en daar is hij – terecht – trots op. De ontmoeting met Eduardo was een van de meest emotionele van deze missie. Terwijl hij vertelt over zijn jaren bij Niño Feliz (opgenomen in de stichting toen hij 8 jaar was), worden de emoties hem te machtig. Hij barst hij in tranen uit. Even is hij terug die jongen van 20 jaar die zijn studies niet meer zag zitten door een bijzonder moeilijke thuissituatie. "Veronica heeft mijn leven gered. Ze geloofde in mij en ze heeft me niet losgelaten. Ze heeft me min of meer verplicht om in gesprek te gaan met Consuelo, de psychologe van de Stichting. Dat is mijn redding geweest." Een man van 30 jaar met schokkende schouders zien wenen in een mix van dankbaarheid voor de steun van Niño Feliz en voor wat hij bereikt heeft én de intense pijn van nog niet verwerkte jeugdtrauma’s, dat raakt een mens recht in zijn hart.

Carla Fatima slaapt op autozetels

Ik eindig dit verslag in de woning van de 12-jarige Carla Fatima. De ‘woning’ is niet meer dan een kamer van maximaal 25 m2 die dienst doet als inkomhal, living, slaapkamer voor ouders en kinderen, dressing, voorraadkamer enz. Aan de muur hangen talrijke diploma’s. Stille getuigen van de fierheid van de ouders op hun dochter die jaar na jaar primus van de klas is. In de ‘woning’ zie ik enkel een dubbel bed staan. Als we aan Carla Fatima vragen waar zij slaapt, wijst ze ons de achterbank van een auto aan die tegen de muur staat. Een bed voor Carla Fatima kan het gezin niet betalen. De autozetel heeft de vader gerecupereerd uit de garage waar hij werkt. Zoiets gaat mijn bevattingsvermogen te boven: dit lieve en talentvolle kind slaapt op autozetels. Op autozetels! Het contrast met mijn eigen leefwereld en deze van mijn vrienden en kennissen kan niet groter zijn.

De impact die Niño Feliz heeft op het leven van Eduardo, Carla Fatima en zovele andere kinderen is enorm. Ik heb dat met mijn eigen ogen mogen vaststellen. De steun vanuit België ‘rendeert’. Ik ben blij en dankbaar dat ik Marie-Christine en het team van Niño Feliz op mijn pad ben tegengekomen. En ik heb me ondertussen ingeschreven voor taallessen Spaans …

Tot slot: al lijken zich donkere wolken boven de wereldhemel samen te pakken, Niño Feliz toont dat we écht de wereld kunnen veranderen. Ik hoop dat u, als u Niño Feliz vandaag nog niet steunt, dat in de toekomst gaat doen!!

Nik Grymonprez,
peetouder van Yennifer
(op missie in Bolivia in april 2017)